Piet van Zutphen (geboren in 1909) vertelde in 1992 over de serenades van de fanfare in de jaren twintig en dertig. Pastoor Kamp, die genoemd wordt, was pastoor tot 1937. Deze herinneringen zijn chronologisch moeilijk op te splitsen en te dateren en zijn daarom hier bij elkaar gehouden.

'We werden veel gevraagd om feestjes op te luisteren, in St.-Oedenrode, waar ze zelf een fanfare hadden, werden we twee dagen gevraagd om een voetbalwedstrijd op te luisteren. Hoe we daar kwamen, weet ik zo goed niet meer, want niet iedereen had toen een fiets. Ik weet nog wel dat de vaandrig de stok langs de stang van de fiets had gebonden en het vaandel op zijn schouders, dus op zijn rug was ‘Fanfare St. Cecilia’ duidelijk te zien.

Pastoor Kamp was wel trots op onze fanfare, het was toen nog een kerkelijke fanfare. Ieder jaar moesten we op zijn verjaardag een klein concertje geven aan huis of in zijn tuin en dan werden de geestelijken uit de buurt welkom geheten. Als we daar naar toe gingen, dan namen enkele muzikanten zo’n houten lessenaar en een paar houten banken op de schouders mee naar de pastoor en als dan alles klaar was met opstellen, dan kwam de pastoor met zijn genodigden. We speelden dan een goed uurtje en dan begon de pastoor te praten en dan kon je merken dat hij trots was op zijn fanfare. Dan moesten de andere pastoors er aan geloven. Ik weet nog dat hij eens zei: “Ik weet dat het pijnlijk is voor mijn medebroeders, dat wij zo’n geweldige fanfare hebben, want zij hebben niets, ofwel een harmonie die uit elkaar is… maar beste leden van de fanfare, ik hoop dat jullie je beste beentjes zullen voortzetten en onze fanfare hoog zult houden.” En dat hebben we ten slotte ook gedaan. Maar hij liet ons wel werken, want er was nergens geen familiedag of wij moesten er naar toe, en dat gebeurde nogal eens dikwijls. En dan liep hij zelf ook mee, ja, daar was hij erg trots op.

In Veghel hebben wij ook veel feestjes opgeluisterd. H. Hart-feest, elk jaar Koninginnedag, St. Nicolaas, enz. Ook hebben we toen een keer de voetbalwedstrijd DEVO opgeluisterd. Dat vergeet ik nooit meer. De voorzitter kwam zaterdagsmorgens bij ons en vroeg of ik de muzikanten wilde laten weten dat we zondagsmiddags om één uur bij de brug wilden zijn, om ‘t nieuwe voetbalveld te openen (“’t bier staat al klaar,” zei die man). Die voorzitter was in Zijtaart heel erg bekend, want hij handelde in ouwe kippen en het was een goede handelsman. En om ons zeker te hebben, zei hij toen: “Ja en Veghel wil dat ook graag doen, maar we hebben graag goeie muziek en daarom moet Zijtaart komen.”'

In de zomer van 1927 kreeg vader, Harrieke van Stiphout, een ongeluk met een paard. Frans Verbakel, die ook een melkrit had, had een ondeugend paard, een klaphengst, die maar half gecastreerd kon worden. Frans hield van paarden, waar vuur in zat. Bij de melkfabriek ruilden Harrieke en Frans de paarden om. Harrie zou de klaphengst wel klein krijgen. Het paard sloeg vele malen op hol en was vele malen in de dorpsmanege, voordat vader het paard klein kreeg. De laatste keer dat hij op hol sloeg, had mijn vader zijn arm kunnen verliezen, want hij liet hem nooit los. Hij had zijn schouder uit elkaar en kon zes weken lang geen melkbussen tillen. Vader liep met zijn schouder en arm in het verband. Hij kreeg f 2,50 ongevalsgeld per dag, wat hij weer uitgaf voor zijn vervanger Van Lankvelt. De klaphengst werd voor de slacht verkocht. Op een zondagmiddag kwam er een paardenslager. Hij rook naar jenever. Bij hem was het paard doodmak, hij kreeg geen klap of bijt. Hij betaalde de slagersprijs.

Hierna kocht vader de prachtige vosmerrie in de buurt bij Van de Linden. Ik weet nog goed dat we een grote kar bieten van hem kregen, maar dat was berekend, want na een week vroeg Van de Linden om het paard te lenen. Dat deed vader niet, omdat het paard toch al zoveel moest werken. Toen zei Van de Linden: “Het spijt me dat ik je die kar bieten gaf.” In hetzelfde uur werd die kar bieten opgeladen en weer teruggebracht. Toen vader vroeg waar hij ze wilde hebben, zei Van de Linden: “Gooi ze maar in de sloot.” En daar zijn ze toen verrot.